Door post-COVID ben ik niet meer wie ik was en kan ik niet meer wat ik kon.
Ieder mens maakt in zijn leven tal van gebeurtenissen mee, droevige gebeurtenissen, spannende gebeurtenissen, blije gebeurtenissen etc. De ene gebeurtenis heeft meer impact op het leven en op jou als persoon dan de ander. Hoe we met de gebeurtenissen in ons leven omgaan hangt af van wie we zijn als persoon, voor de ene werkt het om door te gaan, voor de ander werkt het om terug te trekken. Zo is dat voor iedereen verschillend. Nu kan het zo zijn dat er een live-event plaatsvindt waarna jou manier om met ingrijpende gebeurtenissen om te gaan niet meer effectief is.
Zo startte Jannie (53 jaar) met ergotherapie met als hulpvraag weer in balans te komen. Als gevolg van post-COVID was haar lijf zo vermoeid en altijd maar doorgaan zoals zij was gewend (zo’n niet lullen maar poetsen type) bleek geen optie meer. Haar leven was op z’n kop komen te staan. Samen met de ergotherapeut ging zij opnieuw uitzoeken welke strategie voor haar wel werkte. Stilstaan is dan heel belangrijk; stilstaan bij wat werkt, welke activiteiten inspannend zijn en welke ontspannend. Maar ook hoe zwaar activiteiten zijn. Waar Jannie achter kwam is dat de activiteiten die voor post- COVID ontspannen waren nu niet meer ontspannen waren en haar juist onrust of bijvoorbeeld hoofdpijn opleverde. De ergotherapeut stimuleerde Jannie om op zoek te gaan naar nieuwe ontspannen activiteiten maar vooral activiteiten die haar energie zouden geven. Het was voor Jannie best heel moeilijk om te accepteren dat dat wat ze kon, ze niet meer kon en ook dat hoe ze gewend was met moeilijke situaties om te gaan dat dat nu niet meer werkte. Jannie ging op weg naar een nieuwe versie van haarzelf. De ergotherapeut probeerde Jannie te ondersteunen op deze weg. Daarin bleek Eerlijk zijn tegen zichzelf is de eerste stap om ook eerlijk te kunnen zijn tegen de ander. Waarden en normen speelden hierin een belangrijke rol. Jannie had de lat hoog voor zichzelf liggen en wilde daaraan voldoen maar ook aan wat ze dacht dat haar man en kinderen van haar verwachtten. Zo vertelde ze de ergotherapeut dat haar man ook zo’n bezig bij was en hield van gezelligheid; ‘dan kan ik toch niet eerder naar huis gaan?’ was haar reactie daarop. Jannie vond (en vind) het moeilijk ‘nee’ te zeggen.
In het hele proces met de ergotherapeut werd Jannie zich bewust wordt dat de keuzes die ze ooit had gemaakt helemaal niet (meer) passend waren. Dat was bijvoorbeeld haar werk, dat was al veel langer te veel en alle taken die zij daarbinnen deed waren niet passend bij haar als persoon met haar kwaliteiten. Zonder een oordeel te hebben ging Jannie op zoek naar dat wat wel past voor nu en in de toekomst.
Samen met de ergotherapeut heeft Jannie een nieuwe balans gevonden met activiteiten die voor haar betekenisvol zijn. Ze gaat vaker wandelen, luistert podcasts en is minder uren gaan werken en heeft een aantal taken laten vallen. Jannie is zich ervan bewust dat de balans door omstandigheden aan het wiebelen gebracht kan worden. Ze heeft dan zoveel tools in haar rugzak die ze in kan zetten. En natuurlijk kan ze altijd terug naar de ergotherapeut om weer even met haar mee te denken/ mee te lopen.
‘ Door ergotherapie heb ik mijn leven weer terug’