Goed dat je erbij was, zei moeder!
Gisteren was ik aanwezig bij overleg over Bram die op dit moment halve dagen naar school gaat in verband met een lage belastbaarheid. Bram heeft de ziekte van Perthes en is slechthorend.
Met een groep betrokkenen zitten we bij elkaar en hebben we het over hoe we hem het best kunnen helpen, een echt multidisciplinair overleg.
Ik behandel Bram al een tijd niet meer. Voor de zomervakantie heb ik het behandeltraject met hem afgesloten. Ons behandeldoel: leesbaar en op tempo schrijven was behaald. Ik had destijds met moeder afgesproken dat we toch contact zouden hebben met elkaar in oktober, wanneer hij naar groep 5 zou gaan, om te kijken hoe het dan met hem gaat.
Terwijl ik van Wijchen naar Boxmeer rijd om naar het overleg te gaan, heb ik genoeg tijd om nog eens goed na te denken over wat ik dan eigenlijk over hem wil vertellen. Óf ik überhaupt iets heb om te vertellen. Ik heb hem eigenlijk al een tijd niet gezien. Ik vraag hem natuurlijk wel, wanneer ik zijn klasgenootje uit de klas ophaal, hoe het met hem gaat. Vaak zegt hij ‘goed hoor!’ met een lach, en gaat dan weer door.
Ik schuif toch bij het overleg aan, ondanks mijn reserveringen. Ik hou mezelf een beetje op de achtergrond, aangezien ik geen actieve behandelrol meer heb. Er wordt overlegd over allerlei veranderingen in zijn leven. Het is een hele puzzel om alle afspraken die hij heeft in te plannen, in combinatie met school en zijn verminderde belastbaarheid. We hebben het over de rustmomenten die genomen moeten worden en wanneer ze genomen moeten worden. Aan het eind van het gesprek komen ze tot de conclusie dat er structurele rustmomenten genomen worden op donderdag en vrijdag, omdat hij dan het meest vermoeid is. Dit is het moment waarop ik toch even inspring. “Hoezo kiezen we er ervoor dat we hem dat alleen op donderdag en vrijdag aanbieden?” vraag ik aan iedereen. Het is even stil. “Goede vraag” zegt de juf.
“Als je aan het eind van de week vermoeid bent, dan zou je toch eigenlijk aan het begin van de week wat minder willen doen? Zo verspreid je je belasting over de gehele week. Je wil de totale uitputting voor zijn en dat kan je doen door ‘preventief’ te rusten. Alvast een beetje opsparen, zodat je de hele week kan volhouden.” Zeg ik.
Zo besluiten we toch de structurele rustmomenten in te zetten gedurende de hele week. We maken er afspraken over en sluiten het gesprek af.
Ik kijk de dag erna op mijn werktelefoon en zie dan een WhatsApp bericht van zijn moeder. “Was blij met je input vandaag, vooral over de rustmomenten. Bedankt!”.
Daar doe ik het voor.
“Ondanks een lage belastbaarheid toch naar school kunnen dankzij kinderergotherapie”